Pierwsza pokojowa Nagroda Nobla

Pierwszy laureat pokojowej Nagrody Nobla był szwajcarskim kupcem i filantropem. Przede wszystkim jednak Henri Dunant, bo o nim mowa, był założycielem Czerwonego Krzyża.

W 1859 roku w drodze na spotkanie z cesarzem, Dunant przejeżdżał koło włoskiego miasteczka Solferino. Tam dogorywała jedna z najkrwawszych w swojej epoce bitwa pod Solferino.

Liczba ofiar przekraczała 40 tysięcy. Na polu walki były nie tylko trupy, ale i ciężko ranni.

Służby medyczne były źle zorganizowane i bezradne wobec ogromu nieszczęścia. Dunant starał się pomagać rannym i umierającym mimo, iż nie miał odpowiedniego przygotowania.

Zorganizował szpital polowy, opatrywał rannych, namawiał do pomocy lokalne kobiety, które miały opory przed pomaganiem wrogom. W napisanej później książce Wspomnienie Solferino, Dunant formułuje to, co później stanie się podstawa działania Czerwonego Krzyża czyli: powołanie we wszystkich krajach stowarzyszeń pomocy, których przeszkoleni wolontariusze mogliby nieść ratunek rannym na polu walki oraz zapewnienie im bezpieczeństwa przy pomocy wyróżniającego znaku, powszechnie uznawanego przez wszystkie strony konfliktu i dającego status pełnej neutralności.

29 października 1863 roku uznaje się za dzień oficjalnego powstania Czerwonego Krzyża.